DAYTON- WRIGHT RB-1
Żywiczna kopia modelu „12 squared”, skala 1:72
Samolot przygotowany specjalnie na wyścigi o lotniczy puchar Gordon Bennetta w 1920r. Inicjały pochodzą od nazwisk dwóch głównych konstruktorów, Howarda Maxa Rineharta (również pilota) i Miltona C. Baumanna.
Rinehart chciał zbudować samolot zdolny osiągnąć 200 mil/h. Używając technik stosowanych w modelarstwie lotniczym (!) zbudował skrzydło z rdzeniem z balsy, pokrytym 3 warstwową sklejką. Przednia część skrzydła zawieszona na zawiasach działała jako klapy, podczas gdy tylna jako lotki. Części te były połączone razem i funkcjonowały wspólnie z podwoziem. Kiedy podwozie wypuszczano, opuszczały się również klapy. Podwozie chowało się, zamykając otwory w bocznej ścianie kadłuba. Cała operacja była uruchamiana korbą na tablicy przyrządów i trwała 12-20 sekund. Całe skrzydło było bardzo wytrzymałe. Francuzi zdumiewali się, kiedy dwóch mężczyzn usiadło na skrzydle przed wyścigami, ale jak widać znosiło o wiele więcej.
Użyto silnik a Hall-Scott L-6a („Liberty six”) o mocy 250 HP. Problemem był brak stabilności podłużnej. Przed wyścigiem Rinehart dodał dwie płytki na usterzeniu poziomym, ale samolot dalej wężykował, co w połączeniu z brakiem widoczności na pewno utrudniało życie pilotowi. Pilot wchodził do kokpitu przez właz na grzbiecie lub przez jedno z celuloidowych okien. Były one na tyle giętkie, że naciskając je głową pilot uzyskiwał pewien stopień widoczności do przodu.
W 20 minut po rozpoczęciu wyścigu Rinehart wycofał się z powodu zablokowania się klapy przedniej, uznając że nie ma już szans. Gdyby jednak kontynuował, zająłby co najmniej drugie miejsce, ze względu na kłopoty prześladujące innych uczestników. Zwyciężył Francuz Sadi Lacointe na Nieuporcie 29V z prędkością 168,5 mil/h, podczas gdy podczas prób Rinehart osiągnął 165 mil/h na małym gazie silnika.
Dopiero dwadzieścia lat później upowszechniły się takie wynalazki tego zespołu jak chowane podwozie, zmienny profil skrzydła, system zapłonowy Delco i użycie czteroetylku ołowiu.
Dziś samolot ten nieco przebudowany i w dość kiepskim stanie jest w muzeum Henry Forda w Dearborn.
Model- typowy short run, wymagał sporo piłowania i szlifowania, nieco dorobiłem wnętrze kabiny, wykonałem nowe okna, oraz poprawiłem wygląd chłodnicy silnika.
Samolot w rzeczywistości był malowany na srebrno i polerowany, więc pomalowałem go srebrnym Tamiyi i pokryłem lakierem, uprzednio nieco cieniując grafitem. Kalkomanie wykonałem sam i wyszły nieco za grube, choć przy nakładaniu starały się za wszelką cenę zwinąć.
Jeśli ktoś chce się też pobawić, to formy silikonowe posiadam.
Niezły glut z niego...
