Rys historyczny.
Na początku 1941 kiedy widmo udziału w wojnie Stanów zjednoczonych stawało się coraz bardziej rzeczywiste, studiujący na NYU stosunki międzynarodowe Lee A. Archer postanowił wstąpić w szeregi lotnictwa Armii USA. Pomimo bezbłędnego zdania testów psychicznych i fizycznych kandydatura Archera została odrzucona – powodem był kolor skóry. W tym czasie w Armii obowiązywała postawiona przez Army War College w 1925 teza, że czarnoskórzy nie posiadają należytych predyspozycji intelektualnych i fizycznych do prowadzenia jakichkolwiek skomplikowanych urządzeń mechanicznych… W maju 1942 Archer dowiedział się, że otworzony został „eksperyment Tuskegee” – w 1943 Archer ukończył kurs z pierwszą lokatą i jako podporucznik dostał przydział do 302 eskadry wyposażonej w samoloty P-40.
W lutym 1944 302 eskadra wchodząca w skład 332 Grypy Myśliwskiej trafia na MTO. Po przeszkoleniu na P-39 rozpoczyna loty eskortowe konwojów morskich, udziela ochrony i wsparcia oddziałom lądowym (rejon Anzio) oraz prowadzi działania rozpoznawcze. W maju Grupa przezbraja się na P-47 i dostaje nowe zadanie – eskortę bombowców. Już w lipcu następuje przezbrojenie na P-51, co przekłada się na zwiększenie zaangażowania w lotach eskortowych i częstsze walki z Luftwaffe. W czasie Drugiej Wojny Światowej z 450 pilotów „Tuskegee” 72 zestrzeliło 109-112 samolotów wroga (w tym 3 Me-262) . Oprócz zwycięstw powietrznych na dorobek „czarnych pilotów” składa się: 150 samolotów zniszczonych na ziemi, 148 samolotów uszkodzonych, 311 misji dla 15 Armii Lotniczej, udział w 179 misjach eskortowych, jeden niszczyciel zatopiony. 66 lotników poległo w walkach, 32 dostało się do niewoli. Lotnicy „Tuskegee” zostali odznaczeni 150 razy DFC, 14 razy Brązową Gwiazdą, 744 Medalem Lotniczym oraz 8 razy Purpurowym Sercem.
W historii „Tuskegee Airmen” istnieją dwa mity: pierwszy to taki, że podczas misji eskortowych nie utracili żadnego bombowca. Zgodnie z raportami składanymi przez samych pilotów wynika, że podczas tych misji utraconych zostało 25-27 bombowców, choć wygląda na to że zdecydowana większość w wyniku działań Flaku a nie Luftwaffe. Drugi mit to nie uznanie drugiego zwycięstwa z dnia 18 lipca 1944 z powodów rasowych. Z dostępnych materiałów wynika, że wobec braku możliwości jednoznacznego rozstrzygnięcia drugie zwycięstwo zostało podzielone po 0,5 pomiędzy Lee Archera i Freddiego Hutchinsa i nie miało nic wspólnego z rasizmem.
Lee A. Archer zakończył wojnę w stopniu porucznika. Wykonał 169 lotów bojowych (przy średniej 50 lotów), oficjalnie uznano mu 4,5 zestrzelenia (nieoficjalnie 5) co czyni go najskuteczniejszym pilotem „czarnych dywizjonów”. Jako jeden z trzech uzyskał 3 zwycięstwa w czasie jednego lotu. Na ziemi zniszczył 6 samolotów nieprzyjaciela. Brał udział w Wojnie Koreańskiej. Z wojska odszedł w 1970 roku w stopniu podpułkownika. Odznaczony został: Air Force Distinguished Service Medal, Distinguished Flying Cross, Air Medal, Distinguished Unit Citation, Congressional Gold Medal.
Model.
Model budowany głównie przez Juniora (czteroletni Jaś). Seria EZ-Snapz oferowana przez Pegasusa to dla takiego modelowania strzał w „10”. Elementy nie są za małe dla drobnych rączek, sposób mocowania nie pozwala na pomyłkę, a lekka „toporność” części doskonale znosi montaż realizowany przez takich małych modelarzy. Model malowany głównie aerografem i akrylami Agamy oraz częściowo emaliami Humbrola. Wash wykonany Neutral Washem MIG’a. Kalkomanie producenta kładą się doskonale przy niewielkiej pomocy ze strony Mr. Softera. Pełny przebieg budowy dostępny jest w wątku warsztatowym: viewtopic.php?f=12&t=20162
Ostanie sprawdzenie modelu przed sesją zdjęciową:
Ocena końcowa i dopuszczenie do prezentacji:
Galeria:
. Czy pas przeciwodblaskowy powinien być taki wąski z przodu?
