„POLSKI MISTEL”
konwersja zestawu firm KP i Marfix
skala 1:72
Historia
W 1976 roku w Instytucie Lotnictwa rozpoczęto projektowanie odrzutowego samolotu szkolno- treningowego, następcy TS-11 Iskra. Początkowo nazwany został Iskra-2, potem Iskra-22, następnie I-22 Iryda. W 1980 r. ustalono wymagania taktyczno- techniczne dla tego samolotu. W 1982 r. podjęto budowę dwóch prototypów. Pierwszego oblotu dokonano 5 marca 1985 r.
Ponieważ samolot miał być wyposażony w fotel wyrzucany produkcji czeskiej VS1-BRI/P (stosowany w L-39 Albatros), umożliwiający opuszczenie kabiny przez oszklenie, na poziomie ziemi i przy prędkości minimalnej 150 km/h, a nie dysponowano stanowiskiem umożliwiającym uzyskanie takiej prędkości, Instytut Lotnictwa otrzymał do dyspozycji samolot SBLim-2 (licencyjną wersję Mig-15 UTI), na którym zamocowano makietę przodu kadłuba I-22 wraz z fotelem wyrzucanym, kamerami i aparaturą rejestrującą. Cały zestaw był przeznaczony tylko do szybkich kołowań, nie lotów, dlatego hamulce aerodynamiczne pozostawały otwarte, klapy schowane, a na lewym skrzydle przymocowano płat blachy równoważący kamerę na prawym skrzydle i ułatwiający utrzymanie się w osi pasa.
Niestety cały program I-22 Iryda skasowano, a w polskim lotnictwie wojskowym podstawowym odrzutowcem szkolno- treningowym jest nadal TS-11 Iskra.
Model
Jest to jeden z najdłużej przeze mnie budowanych modeli. Zaczął powstawać jeszcze zanim Krzysztof Barcz przedstawił swoją wersję w „Mini replice”, potem miał swoje pięć minut w trakcie trwania projektu grupowego dotyczącego Mig-15 na Forum Polskiej Witryny Modelarskiej, w końcu uznałem, że trzeba ukończyć kilka obrastających kurzem „weteranów pracy”.
Model SBLim-2 to stary wtryskowy Mig-15 UTI produkcji czeskiego KP. Polskie Limy różniły się niektórymi szczegółami, np. uzbrojeniem, dlatego też zmieniłem umiejscowienie działek i wykonałem ich nowe owiewki oraz otwory wyrzutników łusek. Usunąłem grzebienie aerodynamiczne ze skrzydeł i wykonałem nowe z blaszki. Przeryłem też na nowo linie podziałowe. Wyciąłem komory hamulców aerodynamicznych. Same komory, jak i hamulce zrobiłem od podstaw z blaszki, patyczków Plastructa, igieł lekarskich i drucików. Dyszę wylotową wykorzystałem z modelu, ale uzupełniłem o widoczne szczegóły. Podwozie jest również oryginalne, ale zmodyfikowane i uzupełnione. Pokrywy podwozia są z zestawu blaszek ExtraTech przeznaczonego do Mig-15. Nie mogło zabraknąć też mikroskopijnych mechanicznych wskaźników wysunięcia podwozia. Wnętrze kabiny jest żywiczne z Pavli, tej samej firmy jest też osłona kabiny uzupełniona o różne drobiazgi. Wykonałem też od podstaw elementy przegrody między kabinami, a tylnej kabinie aparaturę pomiarową.
Makieta kabiny Irydy jest żywiczną kopią przedniej części modelu vacu tego samolotu firmy Marfix, uzupełnioną częściami wykonanymi z kart telefonicznych, blaszki, kształtowników Plastructa, igieł lekarskich, drucików, folii metalowej, a nawet kawałków drewnianego forniru. Posadowiona jest na rusztowaniu wykonanym z igieł lekarskich. W kabinie jest żywiczny fotel z zestawu Pavli do Albatrosa, w nim siedzi w wykonanej od podstaw z drucików i blaszki klatce, świnka z zestawu zwierząt do budowy makiet kolejowych.
Kamerę w pokrowcu na prawym skrzydle wykonałem następująco: z różnych części z wrakowiska skleiłem coś mniej więcej przypominające kamerę i okleiłem to grubą samoprzylepną folią aluminiową TESA. Po pomalowaniu odpowiednie cieniowanie pozwoliło uwydatnić fałdy pokrowca. Jako kabel wykorzystałem czarną gumkę od ściągacza tekstylnego (zgadnijcie, od czego?), przymocowaną paskami folii BMF. Z wyjątkiem koloru pomarańczowego, który słabo kryje, cały model został „opędzlowany”. Niektóre fragmenty chodnika na krawędzi natarcia skrzydeł wyglądają na niechlujnie nałożone, ale tak było w rzeczywistości. Użyłem niewiele washa, tylko przy powierzchniach ruchomych i wystających elementach dla nadania głębi. Cieniowanie wykonałem pastelami na częściach pomarańczowych w okolicy usterzenia, hamulców i silnika, natomiast grafitem na częściach srebrnych. Nie szalałem ze śladami eksploatacji, gdyż na zdjęciach samolot wygląda jak spod igły. Kalkomanie zaprojektowałem własnoręcznie i wydrukowałem na domowej drukarce, łącznie z drobnym napisem na kabinie Irydy. A pisze tam „DOŚWIADCZALNE URZĄDZENIE PRÓB AWARYJNYCH SYSTEMÓW”- dziwna polszczyzna, brzmi jak tłumaczenie z rosyjskiego.
Ponieważ w literaturze papierowej i w sieci jest niewiele zdjęć, wysłałem maila do Instytutu Lotnictwa z prośbą o pomoc. Spotkałem się z bardzo miłym odzewem i otrzymałem kilka zdjęć w dużej rozdzielczości, które wyjaśniły wiele kwestii i wydatnie pomogły mi w budowie modelu. Chciałem więc niniejszym serdecznie podziękować za okazaną pomoc.
A oto obrazki:
Papier do kalek firmy Bare Metal Foil Co-Experts Choice Decal pokrywany po wydrukowaniu aerografem płynem Microscale Liquid Decal Film, drukarka HP Deskjet F370, tusze do tej drukarki oryginalne HP, rysowane w Corelu7, więc sprzęt dość standartowy. W wydruku nie ustawiałem nic poza najwyższą jakością. Jak dla mnie odrobinkę zbyt przezroczyste, ale da się wyżyć
... teraz już wiem, że nie .... jak na 72 to dla mnie mistrzostwo!!!
, warto było go skończyć 
