• Bf 109 E-7/Trop, 2./JG 27, „czarna 2” - jedyne znane mi zdjęcie tej maszyny pozostaje w zgodzie z interpretacją autora kolorówki, ujęty został nietypowy kadłubowy Balkenkreuz, jak również dające się odczytać ze zdjęcia rozmieszczenie barw na lewej stronie kadłuba, pozostałe fragmenty są prawdopodobnie domysłem autora.
• Bf 109 E-1, 1./JG 20, „biała 4” - w tym przypadku również mogę skonfrontować planszę tylko z jednym zdjęciem (Classic Publications „Jagdwaffe Vol.1 Sect.3. Blitzkrieg & Sitzkrieg. Poland & France 1939-40“, s.250). W związku ocenie podlega tylko interpretacja lewej strony maszyny – wydaje się, że autor dobrze uchwycił rozkład kamuflażu tego egzemplarza, na kolorówce Światłonia jest on według mnie bardziej zgodny ze zdjęciem, niż na profilu z książki Classic Publications, natomiast zbyt pękaty jest łuk – godło jednostki umieszczone na osłonie silnika.
• Bf 109 E-7, III./JG 77, „czarna 10“ - ten egzemplarz miał większe szczęście do fotografii, nic w tym zresztą dziwnego, gdyż wzbudza zainteresowanie zarówno malowaniem, jak i bogactwem oznaczeń. Dostępne kolorowe zdjęcia maszyny wskazują na dobre odwzorowanie kamuflażu i oznakowania na planszy barwnej, jedynie nazwa własna maszyny powinna mieć moim zdaniem grubszą, wyraźniejszą obwódkę. Autor opisu planszy przyporządkował maszynę Oblt. Hubertowi Mütherich, jednak istnieją co do tego wątpliwości w literaturze.
• Bf 109 E-4/B, 9./SKG 210, „S9+GT” - błędne jest przyporządkowanie maszyny do 9./SKG 210, gdyż jednostka ta posiadała jedynie 2 Gruppe, wyposażone w samoloty Messerschmitt Bf 110. SKG 210 przeformowano w ZG 1 4 stycznia 1942 roku w Rosji, organizując przy tym III Gruppe na Bf 109 E z pilotów jednostek treningowych i jednej z SAGr. Konfrontacja kolorówki wypada niestety dość negatywnie, plamy są rozmieszczone niezbyt zgodnie ze zdjęciami, przede wszystkim zaś osa jest za krótka i nieco za chuda zarówno na kolorówce, jak i kalkach. Szkoda.

Wszystkie Emile z plansz barwnych znalazły swoje odzwierciedlenie na arkuszu kalkomanii, zawierającym oznaczenia indywidualne w skalach 1:72, 1:48 i 1:32. Oczywiście, w związku z tym również na kalce godło 1./JG 20 jest zbyt pękate, ‘Lilo’ ma za wąską obwódkę, ‘Wespe’ jest za krótka i wąska. Na kalkomanii nie ma informacji o producencie, jednakże wygląd, jak i tradycja wskazują na Techmod.

Kolejnym dodatkiem dla modelarzy są lufy działek MG-FF firmy Master, po 2 sztuki w skalach 1:72, 1:48 i 1:32. Jakość wykonania jest bardzo dobra, cieszy pojawienie się polskiego producenta, który celuje w dotychczas raczej niszowy segment luf do modeli lotniczych. Podoba się promocja firmy poprzez pojawienie się produktu w popularnej publikacji, warto jednak, by lufy trafiły z czasem do normalnego obrotu, bo przecież chcąc zwaloryzować kilkadziesiąt planowanych modeli Emila, nie będę kupował kilkudziesięciu egzemplarzy Top Drawings 4.

Podsumowując, publikacja o Emilu jest chyba najlepszym tomikiem serii Top Drawings. Dobra jakość głównej zawartości, jak i interesujące, choć nie wolne od drobnych błędów dodatki mogą znaleźć powodzenie wśród modelarzy.

Książkę do recenzji udostępniło Wydawnictwo Kagero. Dziękujemy !