Modelarstwo z pasją

Poddaje "tutaj surowej krytyce Użytkowników" swój ostatni wysiłek - model samolotu pokazowego sowieckiego zespołu akrobacyjnego (tzw. "czerwonej piątki") z lata 1939.

Wykonano z zestawu "Eduard Profipack" 1:48. Mimo że zestaw jest zdecydowanie najlepszy na rynku i bije na głowę produkcję Academy i ARK, zawiera on szereg błędów merytorycznych: niedokładna geometria kadłuba, ogona, brzegów skrzydeł, wyposażenia kabiny, wnęk podwozia. Postarałem się zestaw wyjściowy co-nieco poprawić, i trochę wzbogacić. Plastyk Eduard'a jest doskonale dopasowany, praktychnie nie wymaga szpachlówki, bardzo dobrze się obrabia mechanicznie.
Oto co dorobiłem: pracujący ogon i stabilizator, uwidocznione lotki, śmigło i silnik, okienka oświetlenia deski rozdzielczej, rurka Pitote'a, taśma ściągajaca osłony silnika, rury wydechowe, linki i hydraulika podwozia, okienka we wnękach, ognie nawigacyjne. Nieco spiłowane brzegi wiatrochronu. Dołożyłem koła gumowe z "Equipage".
Malowanie: Gunze Sangyo + Revell, wash Vallejo, zewnętrzny lakier - Gunze Sangyo.
Żeby pokazać kabinę (wiecznie mnie to wkurza - pakujesz 10 dkg żelastwa, a później nic nie widać), zainstalowałem białą diodę. Jej światło okazało się zbyt niebieskawe. Mimo że środek kabiny jest pomalowany "szarym lotniczym", wnętrze na zdjęciach wygląda jak na eksponacie z Muzeum Czkałowa.
Jako ognie nawigacyjne zastosowałem opiłowane diody średnicy 1,8 mm. Jako silnik wykorzystałem środek wiatraczka komputerowego średnicy 20 mm. Końcówki "ogników" z kolorowego pleksi.
Podstawa pracuje jako źródło zasilania. Jest wykonana z gipsu, zawiera przetwornicę 12V/3V, napięciem źródłowym jest 12V prądu stałego. Pozwala demonstrować oświetlenie kabiny, pracę silnika i ogni nawigacyjnych pojedyńczo i razem. Doprowadzenie zasilania poprzez złącza we wnękach podwozia, przewodniki prądu montowane tylko na czas demo.

Miłego oglądania!




















PS. Na ostatnim zdjęciu - moje modele tego samego prototypu w skalach 1:72 i 1:48

Nie wiem co mi się bardziej podoba:
realistyczne wykonanie modelu czyli "Muzeum Czkałowa",
jego zmotoryzowanie i oświetlenie
czy wnikliwe podejście do zrobienia konkretnej maszyny w niesztampowym malowaniu.
A więc chyba wszystko razem mnie fascynuje...
Nie jest to kolejna wersja Me-109 sklejona z dodatkami fabrycznymi i wykonana z jedynie słuszną dbałością o iluzję - więc nie licz zapewne na mnogość komentarzy. Myślę jednak, że to co przedstawiłeś to jest właściwe modelarstwo czyli odtwarzanie rzeczy realnych w pomniejszonej skali - przede wszystkim własnym nakładem pracy i inwencji. I nie koniecznie są do tego potrzebne "samostarzejące się" farby czy strasznie drogie firmowe "opóźniacze"... Widać w Twojej pracy dużą znajomość realiów WWS CCCP.

Zmechanizowane modele są super. Śmigło to normalka, ale podświetlanej kabiny i świateł pozycyjnych jeszcze nie wiedziałem w tak małym modelu. Zbudowany super. Zmechanizowany super. Pomalowany ...może być.
Szczególnie ujęła mnie śruba do zaciskania taśmy stalowej na pokrywie silnika .
Pozdrawiam

Panowie, dziękuję za słowa otuchy!
Szczególnie Obłokowi, ponieważ to pierwszy pozytywny komentarz. "Cóż mogę powiedzieć" - starałem się zrobić dobre wrażenie.

Spitonie, wiem, w takiej skali malowanie "nie powala". Miało być inaczej. Specjalnie kupiłem Gunze Mr.Metal Color 218. Farba kładła się rewelacyjnie, dawała możliwość polerowania na różne odcienie, ale prawdopodobnie miałem wadliwą puszkę - pigment osypywał się, zostawiając ślady dosłownie wszędzie. Stwierdziłem,że przemalowywać nie będę. Pociągnąłem z góry błyszczącym lakierem (bo ten samolot był "jak lustro") i koniec. Efekty na makro widoczne. Na przyszłość spróbuję Alclad.

dymuwa napisał(a):Na przyszłość spróbuję Alclad.

... albo Gunze supermetalik...

Ciekawe i niecodzienne podejście do modelarstwa, ciekawy efekt. Przyznam się, że też kiedyś maiłem ochotę zrobić model "świecący". Mam katalog Revella z 1990 roku i tam były tegoż producenta modele "zelektryfikowane" co mnie mocno zainspirowało. Oprócz efektów świetlnych były też dźwiękowe

Murek, dziękuję. Od Revell'a nie widziałem, z kolei Tamiya robiła FW-190 z silniczkiem. Tak naprawdę, przy współczesnej dostępności elektroniki to tylko kwestia przemyślenia tematu.