AMX, Warrior Models, 1:72
Napisane: piątek, 21 sierpnia 2009, 21:58To efekt najdłuższej budowy modelu w moim życiu. Zacząłem go jakieś kilkanaście, jeśli nie dwadzieścia lat temu ( co niestety widać, zwłaszcza w kabinie), z dokumentacji miałem tylko 4 mało wyraźne zdjęcia i jeden planik. Model ma pewne zalety i nieco poprawiony, oraz odlany w dzisiejszej technologii, mógłby i dziś być atrakcyjny. Zwłaszcza, że nadal nie ma jego dobrej wtryskowej wersji 
Po walce z zylionami mikropęcherzyków w żywicy udało mi się zaszpachlować większość z nich, jednak rycie linii podziałowych nadal przypominało slalom- gigant od dziurki do dziurki. Ponadto musiałem zmienić wersję na brazylijską (z dwoma armatami) i poprawić niektóre cechy charakterystyczne tylko dla prototypów. Podwozie wykonałem od podstaw z igieł iniekcyjnych, ponieważ oryginalne było zbyt krótkie, i gięło się pod ciężarem modelu. W 2003 roku doprowadziłem model do takiego stanu:
Stał tak przez parę lat na półce, a ja mamiłem się myślą, że mogę go skończyć lada chwila, bo jest prawie gotowy.
W międzyczasie w Internecie pojawiła się wyczerpująca dokumentacja zdjęciowa. Wkurzył mnie już, więc postanowiłem go skończyć, i pracując dość intensywnie, jak na moje obecne możliwości czasowe, walczyłem z nim kolejne trzy miesiące. Oto rezultat tej nierównej walki. "Ochów i achów" nie oczekuję, bo wiem, że jest on zdecydowanie poniżej moich możliwości, ale moim osobistym sukcesem jest to że go w ogóle skończyłem. Fotki starałem się robić tak, żeby zasłonić co większe babole.
Po walce z zylionami mikropęcherzyków w żywicy udało mi się zaszpachlować większość z nich, jednak rycie linii podziałowych nadal przypominało slalom- gigant od dziurki do dziurki. Ponadto musiałem zmienić wersję na brazylijską (z dwoma armatami) i poprawić niektóre cechy charakterystyczne tylko dla prototypów. Podwozie wykonałem od podstaw z igieł iniekcyjnych, ponieważ oryginalne było zbyt krótkie, i gięło się pod ciężarem modelu. W 2003
roku doprowadziłem model do takiego stanu:
Stał tak przez parę lat na półce, a ja mamiłem się myślą, że mogę go skończyć lada chwila, bo jest prawie gotowy.
W międzyczasie w Internecie pojawiła się wyczerpująca dokumentacja zdjęciowa. Wkurzył mnie już, więc postanowiłem go skończyć, i pracując dość intensywnie, jak na moje obecne możliwości czasowe, walczyłem z nim kolejne trzy miesiące. Oto rezultat tej nierównej walki. "Ochów i achów" nie oczekuję, bo wiem, że jest on zdecydowanie poniżej moich możliwości, ale moim osobistym sukcesem jest to że go w ogóle skończyłem. Fotki starałem się robić tak, żeby zasłonić co większe babole.
