F6F-5K Hellcat + XAAM-N-2 Sparrow I 1/144 (Platz)
Napisane: wtorek, 20 października 2020, 12:54Z jakiegoś bliżej mi nieznanego powodu nie wrzucałem powojennego helcata na polskojęzyczne fora, myślę że każdy moment jest dobry aby to zaniedbanie nadrobić.
Jakiś czas temu projektowałem sobie toczone pociski rakietowe których część jest teraz dostępna pod różowym szyldem, oczywiście to co jest na rynku to tylko część tego co było na deseczce kreślarskiej. Powstał wtedy między innymi pierwszy wariant pocisku Sparrow (Sparrow I). Ciągle nie ma modeli F7U Cutlass albo F3H Demon pod który tego wczesnego Sparrowa można podwiesić, ale szkoda żeby się rakietka marnowała. Natknąłem się natomiast na takie zdjęcia:
Zatem jesteśmy sobie w Point Mugu Test Center - Naval Air Station na zachód od Los Angeles, na przełomie lat 40 i 50. Akurat testujemy pierwsze eksperymentalne wersje pocisku rakietowego z naprowadzaniem falami radiowymi. Nazwa pocisku nie jest zbyt romantyczna, XAAM-N-2 (X od 'eXperimental', A od 'Air launched', drugie A od 'Air target', M jak 'Miłość' (albo 'Missile'), N jak 'Navy' a 2... no od dwa) "Wróbel", a nosicielem jest Hellcat, czerwonegy jakby ze złości na powojenny los.
Ano właśnie, po 2. Wojnie Światowej Hellcaty nie podzieliły losu Corsairów i szybko zniknęły z pokładów lotniskowców USN. Na szczęście nie podzieliły też losu P-38 które praktycznie zaraz zniknęły z widnokręgu. Grumman projektował swoje maszyny z zapasem, to oznaczało że można było z nimi wyczyniać rzeczy niekonwencjonalne. Np testowanie rakiet które nie bardzo wiadomo gdzie/kiedy/czy polecą/wybuchną. Do testów przeznaczono drona F6F-5K, pilotowanego jednakowoż przez wkład białkowy. Aby ten wkład białkowy jakkolwiek osłonić przed fanaberiami rakiety dodano z boku stalową osłonę. Dodano też podkadłubowy zasobnik z kamerami coby pocisk uwiecznić, dodano pylon pod skrzydło żeby gdzieś ten pocisk podczepić i pozostało latać, sprawdzać, mierzyć.
(X)AAM-N-2 Sparrow I był bardziej szpiczasty (spiczasty?) niż późniejsze, lepiej znane Sparrowy. Ani chybi szybszy. Metoda naprowadzania była jednak dość niezręczna - pilot musiał przez cały czas lotu pocisku utrzymywać cel namierzony na radarze, co w tłumaczeniu na technologię radarową lat 40/50 oznaczało że nie miał czasu na drugie śniadanie. Trochę się w ten sposób pobawili w latach 50 na wzmiankowanych F7U i F3H, ale zaraz potem pojawił się Sparrow III (AIM-7B) z półaktywnym naprowadzaniem i nikt po pierwowzorze łez nie ronił, ostało się ino kilka zdjęć.
Model powstał z zestawu Platza (obecnie dostępnym w ofercie Eduarda) z drobnymi modyfikacjami:
- pocisk (wydruk)
- pylon (resztki plastiku)
- pod z kamerą (ramka i drobiazgi z folii ameliniowej)
- wydłużona goleń kółka ogonowego (mosiężna rurka)
- kalki
- osłona termiczna (folia ameliniowa udająca kawal blachy stalowej)
Zestaw Platza ma tylko jedną wadę - jest nią osłona kabiny, reszta baboli jest mojego autorstwa:
można zabrać eksponat do magazynu
Jakiś czas temu projektowałem sobie toczone pociski rakietowe których część jest teraz dostępna pod różowym szyldem, oczywiście to co jest na rynku to tylko część tego co było na deseczce kreślarskiej. Powstał wtedy między innymi pierwszy wariant pocisku Sparrow (Sparrow I). Ciągle nie ma modeli F7U Cutlass albo F3H Demon pod który tego wczesnego Sparrowa można podwiesić, ale szkoda żeby się rakietka marnowała. Natknąłem się natomiast na takie zdjęcia:
Zatem jesteśmy sobie w Point Mugu Test Center - Naval Air Station na zachód od Los Angeles, na przełomie lat 40 i 50. Akurat testujemy pierwsze eksperymentalne wersje pocisku rakietowego z naprowadzaniem falami radiowymi. Nazwa pocisku nie jest zbyt romantyczna, XAAM-N-2 (X od 'eXperimental', A od 'Air launched', drugie A od 'Air target', M jak 'Miłość' (albo 'Missile'), N jak 'Navy' a 2... no od dwa) "Wróbel", a nosicielem jest Hellcat, czerwonegy jakby ze złości na powojenny los.
Ano właśnie, po 2. Wojnie Światowej Hellcaty nie podzieliły losu Corsairów i szybko zniknęły z pokładów lotniskowców USN. Na szczęście nie podzieliły też losu P-38 które praktycznie zaraz zniknęły z widnokręgu. Grumman projektował swoje maszyny z zapasem, to oznaczało że można było z nimi wyczyniać rzeczy niekonwencjonalne. Np testowanie rakiet które nie bardzo wiadomo gdzie/kiedy/czy polecą/wybuchną. Do testów przeznaczono drona F6F-5K, pilotowanego jednakowoż przez wkład białkowy. Aby ten wkład białkowy jakkolwiek osłonić przed fanaberiami rakiety dodano z boku stalową osłonę. Dodano też podkadłubowy zasobnik z kamerami coby pocisk uwiecznić, dodano pylon pod skrzydło żeby gdzieś ten pocisk podczepić i pozostało latać, sprawdzać, mierzyć.
(X)AAM-N-2 Sparrow I był bardziej szpiczasty (spiczasty?) niż późniejsze, lepiej znane Sparrowy. Ani chybi szybszy. Metoda naprowadzania była jednak dość niezręczna - pilot musiał przez cały czas lotu pocisku utrzymywać cel namierzony na radarze, co w tłumaczeniu na technologię radarową lat 40/50 oznaczało że nie miał czasu na drugie śniadanie. Trochę się w ten sposób pobawili w latach 50 na wzmiankowanych F7U i F3H, ale zaraz potem pojawił się Sparrow III (AIM-7B) z półaktywnym naprowadzaniem i nikt po pierwowzorze łez nie ronił, ostało się ino kilka zdjęć.
Model powstał z zestawu Platza (obecnie dostępnym w ofercie Eduarda) z drobnymi modyfikacjami:
- pocisk (wydruk)
- pylon (resztki plastiku)
- pod z kamerą (ramka i drobiazgi z folii ameliniowej)
- wydłużona goleń kółka ogonowego (mosiężna rurka)
- kalki
- osłona termiczna (folia ameliniowa udająca kawal blachy stalowej)
Zestaw Platza ma tylko jedną wadę - jest nią osłona kabiny, reszta baboli jest mojego autorstwa:
można zabrać eksponat do magazynu
