Modelarstwo z pasją

Firma Vickers-Armstrongs Supermarine opracowała według eksperymentalnych wymagań E.41/46 doświadczalny samolot typ 510 (Type 510) – rozwojową wersję samolotu Supermarine Attacker. Był on pierwszym brytyjskim samolotem o skośnych skrzydłach i skośnym usterzeniu. Jego prototyp numer VV106 został oblatany 28 grudnia 1948 roku i otrzymał nieoficjalną nazwę „Swift” (pol. „zwinny”) - nieco zakrawającą na ironię, gdyż w czasie swojej krótkiej służby samolot był krytykowany głównie za brak zwrotności. Za to był szybki. Samolot Swift pobił kilka rekordów, w tym rekord prędkości absolutnej 1183,7 km/h 25 września 1953 r. (pilot Mike Lithgow na prototypie F.Mk 4 nr WK198 w Libii; rekord ten został jednak wkrótce pobity przez Douglas F4D Skyray). Był to przy tym ostatni rekord prędkości absolutnej należący do seryjnie produkowanej maszyny brytyjskiej.

Jedyną produkowaną w większej liczbie wersją Swifta był FR.Mk 5 (typ 549) – samolot myśliwsko-rozpoznawczy o przedłużonym nosie, w którym zamontowane były kamery; z uzbrojeniem zmniejszonym do dwóch działek (FR – fighter-reconnaissance – myśliwsko-rozpoznawczy). Prototyp (przebudowany z Mk 1) odbył pierwszy lot 27 maja 1955 roku, a wyprodukowano ich 90 oraz 4 przebudowano z Mk.4. Swift w tej wersji okazał się dość udanym samolotem rozpoznania taktycznego, operującym z dużą szybkością na małych wysokościach (poniżej pułapu wykrywania radarów), na których jego charakterystyki były dobre i gdzie mógł także nawiązać z powodzeniem walkę z myśliwcami. Ta właśnie wersja jest przeze mnie prezentowana w galerii.

Samoloty myśliwsko-rozpoznawcze FR.Mk 5 weszły w 1956 roku na wyposażenie dwóch dywizjonów RAF bazujących w Niemczech Zachodnich: 2. i 79., zastępując Gloster Meteor FR.Mk 9 (od lutego 1956 roku w 2. Dywizjonie w Geilenkirchen, a następnie w Jever i od czerwca 1956 roku w 79. Dywizjonie w Wunstorf, następnie Gütersloh, przemianowanym z początkiem 1960 roku na 4. Dywizjon). Wycofano je w marcu 1961 roku i zastąpiono przez Huntery FR.10.

Źródło: Wikipedia

Na zdjęciach model maszyny z 2. (AC) Dywizjonu w Jever, w 1956 roku.







































Model Airfixa, przyjemny w budowie, dość dobrze spasowany (z wyjątkiem łączenia kadłuba ze skrzydłami na spodzie). Z dodatków włożyłem do kabiny żywiczny fotel od Pavli. Kamuflaż malowany od papierowych masek farbami MRP, spód White Aluminium AK Extreme Metal, wnęki i wewnętrzne strony pokryw malowane akrylową farbą Silver od AK.

Pozdrawiam
Hubert

Ło matko, jaki brzydal.
Oryginał oczywiście.
Model jak to się kiedyś mówiło: w pytę!!!!

Zgadzam się, że samolot urodą nie grzeszy, ale model bardzo fajny (też uważam, że w pytę )!
Klapy robią robotę.

E tam, po prostu ładny inaczej. Tak zupełnie poważnie, to mnie się podoba, no ma coś w sobie. Jak wiele innych brytyjskich wczesnych odrzutowców. Mieli swój styl.
Scimitara w 1:48 bym chciał, ale nie waku, tylko porządny nowy model. Bez szans.

Mi też się podoba, jak na brytyjskie standardy jest całkiem zgrabny . Fajnie wyszedł, gratki.