przez obłok » środa, 14 grudnia 2016, 21:47
Rzeczywiście...siostra i to młodsza.
XFL-1 AIRABONITA na lotnisku fabrycznym w Buffalo (stan Nowy York) w maju 1940 r. Samolot w wyglądzie pierwotnym - później powiększono usterzenie, zamontowano dłuższy wlot powietrza za kabiną (od P-39), zmieniono układ chłodnic podskrzydłowych oraz kolektorów wydechowych.
Konstrukcja oparta na płatowcu XP-39 Airacobra, opracowana na konkurs na myśliwiec US Navy ogłoszony w lutym 1938 r. Samolot różnił się od Airacobry nie tylko podwoziem o innej konfiguracji i brakiem turbosprężarki, ale także: inną konstrukcją, większą rozpiętością i powierzchnią nośną płata, dodaniem 10 komór bombowych w skrzydłach na 40 bomb odłamkowych o wadze 2,35 kg każda (przeciw niżej lecącym samolotom bombowym), wzmocnieniami konstrukcji kadłuba, dłuższymi goleniami podwozia, wyższą osłoną kabiny pilota, dodatkowym oknem w spodzie kadłuba przed pilotem dla celowania bombami i ułatwienia przy lądowaniu na lotniskowcu, dwoma brezentowo - gumowymi pływakami (nadmuchiwanymi sprężonym powietrzem w przypadku wodowania) w zewnętrznych częściach skrzydeł oraz hakiem do lądowania na pokładzie lotniskowca. Jedyny prototyp powstał dla porównania (jedynego w konkursie) samolotu z silnikiem rzędowym z innymi konstrukcjami opracowanymi do wspomnianego konkursu - m.in. F4U Corsair i F5F Skyrocket. Prototyp ukończono w kwietniu 1940 r. Samolot oblatał 13 maja 1940 r. Brian Sparks – pilot doświadczalny Bella. Próby fabryczne kontynuowano do 14 lutego 1941 r., gdy samolot przekazano do bazy US Navy Anacostia pod Waszyngtonem. Marynarka wykorzystywała samolot jako eksperymentalny do końca 1942 r. po czym został pocięty na złom.